Παγκόσμια Ημέρα Της Γυναίκας: Η αλήθεια για τη γυναικεία αυτοεκτίμηση.

Η γυναικεία ταυτότητα κουβαλάει πάνω της πολλά και καλοστημένα κοινωνικά στερεότυπα. Μας λένε ότι οι γυναίκες σκέφτονται άσχημα για τον εαυτό τους, και δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Αν ψάξουμε στο Google "γυναίκες και αυτοεκτίμηση" θα λάβουμε πάνω από 7 εκατομμύρια αποτελέσματα, τα περισσότερα από αυτά είναι ιστοσελίδες σχετικές με τα προβλήματα της αυτοεκτίμησης των γυναικών ή το πώς να ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση των γυναικών.

Οι ρόλοι των γυναικών, όπως τους λένε, είναι εύθραυστοι και συγκρουόμενοι: στη δουλειά τους αισθάνονται εξαπατημένες και στο σπίτι αισθάνονται ανάξιες. Οι γυναίκες αμφιβάλλουν για το αν θέλουν να είναι γυναίκες ή αν κρυφά θα ήθελαν να ήταν άντρες, και πινγκ-πονγκ πέρα δώθε μεταξύ των ρόλων και των φύλων. Τα μια μέρα είναι όλη η ευγένεια, η φροντίδα και οι φρυγανιές το πρωί και την επόμενη μέρα είναι όλη μια αυτοπεποίθηση, αυτοπροβολή και παντελόνια με αυστηρά χτενίσματα.

Αυτές οι αδύναμες, διαχωρισμένες μεταξύ τους ταυτότητες αρχίζουν να υποκινούνται κατά την εφηβεία. Μια μελέτη του 1991 από την αμερικανική ένωση γυναικών ανακοίνωσε ότι τα κορίτσια «χάνουν την αυτοεκτίμησή τους στο δρόμο προς την εφηβεία». Το 2002, το Συμβούλιο Scout Girl ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για την «αντιμετώπιση του κρίσιμου εθνικού προβλήματος της χαμηλής αυτοεκτίμησης μεταξύ εφήβων και προ-εφηβικών κοριτσιών». Τα δημοφιλή αυτά βιβλία υποστήριξαν ότι πριν από την εφηβεία, τα κορίτσια έχουν μια σειρά από ενδιαφέροντα και ισχυρές απόψεις για τον κόσμο. Δεδομένου ότι εισέρχονται στην ηλικία των ενηλίκων, ωστόσο, τα κορίτσια χάνουν τη φωνή τους καθώς αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις της κοινωνίας, για να γίνουν υποτακτικές και σιωπηλές για να είναι έτσι ελκυστικές για τους άνδρες. Καταπνίγουν τις απόψεις, τις προσωπικότητες και τα ενδιαφέροντά τους και αντ 'αυτού προσποιούνται ότι είναι αυτό που σκέφτονται τα αγόρια πως θα ήθελαν να είναι.

Το πρόβλημα είναι ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει για την πλειοψηφία των γυναικών και σχεδόν καθόλου για τα κορίτσια του 21ου αιώνα. Η μελέτη της Αμερικανικής Ένωσης Πανεπιστημιακών Γυναικών αντικρούστηκε από μετέπειτα μελέτες με τη χρήση μεγάλων δειγμάτων και καλύτερων μέτρων αυτοεκτίμησης. Μία μελέτη σε πάνω από 100.000 άτομα διαπίστωσε ότι η αυτοεκτίμηση των κοριτσιών δεν πέφτει κατακρημνιστικά στην εφηβεία. Αν και τα κορίτσια είναι περισσότερο ανήσυχα για την εμφάνισή τους από τα αγόρια, δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ της αυτοεκτίμησης των κοριτσιών και των αγοριών σε ακαδημαϊκά θέματα και τα κορίτσια έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση από τα αγόρια σε ηθικά ή κοινωνικά θέματα ή για το πόσο άνετα αισθάνονται με την έξωθεν συμπεριφορά τους.

Οι ισχυρισμοί ότι τα κορίτσια χάνουν «τη φωνή» τους στην εφηβεία βασίστηκαν σε περιπτωσιολογικές μελέτες κοριτσιών που αναζητούσαν ψυχοθεραπεία για προβλήματα ψυχικής τους υγείας και σε συνεντεύξεις σε κορίτσια αλλά όχι παράλληλα σε αγόρια. Παρόλο που τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών σίγουρα ισχύουν για μερικά κορίτσια, δεν μπορούν να γενικευτούν σε όλο τον πληθυσμό. Η ψυχολόγος Susan Harter του Πανεπιστημίου του Ντένβερ έχει κάνει αυστηρές εμπειρικές εργασίες για τη «φωνή» σε κορίτσια και αγόρια στην εφηβεία. Η ίδια και οι συνεργάτες της ζήτησαν αρκετές από εκατοντάδες κορίτσια και αγόρια, ηλικίας 12 έως 17 ετών, να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο που μετρά την έξωθεν μαρτυρία τους για τη ζωή. Τα ερωτηματολόγια αυτά αξιολόγησαν την έκταση στην οποία οι έφηβοι μπόρεσαν να εκφράσουν τις απόψεις τους, να μοιραστούν αυτά που πραγματικά σκέφτονται, να ενημερώσουν τους άλλους για το τι είναι σημαντικό γι 'αυτούς και να πουν τι σκέφτονται σχετικά με τους συνομηλίκους και τους εκπαιδευτικούς τους. Δεν υπήρξαν σημαντικές διαφορές στις βαθμολογίες κοριτσιών και αγοριών στα παραπάνω ερωτήματα και αυξάνεται αντί να μειώνονται τα επίπεδα αυτοεκτίμησης των κοριτσιών (και των αγοριών) με την πάροδο της ηλικίας. Και για τα κορίτσια και τα αγόρια, εκείνοι που αισθάνονται ότι υποστηρίζονται από τους γονείς, τους δασκάλους και τους φίλους τους, στο να εκφράζουν τις απόψεις τους, ένιωσαν ότι είχαν μια ισχυρότερη φωνή στην κοινωνία.

Παρόλα αυτά, θα μπορούσατε να πείτε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και παρόλο που τα κορίτσια του 21ου αιώνα έχουν ισχυρή και θετική ταυτότητα στην κοινωνία, οι ενήλικες γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ελάχιστη αίσθηση κυριαρχίας και αμφιβολία ως προς το αν πρέπει να είναι θηλυκή ή αρσενική η προσέγγιση τους για τον κόσμο. Αλλά όχι, δεν υπάρχουν στοιχεία ούτε για αυτούς τους ισχυρισμούς.

Η πλειοψηφία των ενήλικων γυναικών αυτές τις μέρες δεν οριοθετείται κυρίως ως θηλυκό ή αρσενικό, αλλά ως ένα άνετο μίγμα των δύο. Ακόμη και οι αναθεωρήσεις των μελετών που πραγματοποιήθηκαν πριν από το 1970, καθώς και οι ανασκοπήσεις πιο πρόσφατων μελετών, απέτυχαν να βρουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ γυναικών και ανδρών σε αυτοεκτίμηση ή αίσθηση ελέγχου και κυριαρχίας. Πράγματι, μπορείτε να βρείτε μεμονωμένες μελέτες που δείχνουν ότι οι άνδρες έχουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση από τις γυναίκες, αλλά όταν μετρήσετε κατά μέσον όρο τα στατιστικά αποτελέσματα, οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι στα όρια του στατιστικού λάθος και της υποκειμενικότητας των εξεταζόμενων μελλών της κάθε μελέτης.

Ο λανθασμένος χαρακτηρισμός των ταυτοτήτων των γυναικών και των κοριτσιών ως αδύναμων και εσωτερικά συγκρουόμενων έχει πολλές πιθανές αρνητικές συνέπειες. Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι τα κορίτσια και οι γυναίκες έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να δημιουργήσει αρνητικές προσδοκίες και αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά - δεν τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο ή στο χώρο εργασίας, στις σχέσεις τους, ή είναι κλειστές ή στενοχωρημένες και δεν ξέρει ο κόσμος το γιατί - μπορεί να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι συμβαίνει επειδή συμβαίνει κάτι με την αυτοπεποίθησή τους και την προσωπικότητά τους αντί να υπάρχει κάτι λάθος στο περιβάλλον τους και ένας ουσιαστικός λόγος που νιώθουν έτσι.

Επιπλέον, η αντίληψη ότι οι γυναίκες έχουν αδύναμη ταυτότητα και χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί επίσης να αποθαρρύνει το κοινό από το να πιστέψει ότι οι γυναίκες είναι κατάλληλες για θέσεις ηγεσίας και εξουσίας, πράγμα εντελώς αντίστροφο της αλήθειας, που είναι πως οι γυναίκες έχουν όλη την δύναμη, την εξουσία και την δημιουργικότητα στην κυτταρική δομή τους.